Moed

Het is een zonovergoten dag waarin we praten over het verlies van je vrouw. Je pakt een tissue en veegt snel je tranen weg waarbij je onderwijl sorry zegt. Je wendt je ogen af. Ze dwalen af naar de tuin en kijken over het Goese Meer. Er volgen nog meer verontschuldigingen als de tissues je tranen niet kunnen bedwingen en je met man en macht probeert je grote verdriet weg te slikken. Het is niet altijd een geboorte- of sterfdag dat je van je stuk brengt. Integendeel. Je wordt soms geraakt of geroerd door een simpel woord, een lief gebaar of misschien dat ene muziekstuk op de radio. Ineens staan de tranen in je ogen.

Wat er ook achter jouw tranen schuil gaat, het zijn altijd tranen die voortkomen uit de bron van liefde.

Tranen van gemis. De leegte waar je elke dag wel een keer of wat tegenaan loopt. Het lege plekje naast je in bed. Niet even kunnen vertellen hoe het was op je werk. Tranen van dankbaarheid voor jullie mooie leven en prachtige kinderen. Tranen van trots op je dochters, die het na het overlijden van hun moeder toch zo goed doen. Tranen van spijt om wat geweest is en er had moeten zijn. Tranen van boosheid om de verkeerde diagnose, de angst en de pijn. Tranen om hoe het was en tranen over hoe het nu zou moeten zijn.

Je hoeft geen sorry te zeggen voor je tranen. Er is niemand die boos op je is, omdat jij je tranen laat zien. Er is niemand die jou je tranen kwalijk neemt. Vertrouw op de mens om je heen, die oog heeft voor jouw pijn. Je moeite en je verdriet. Kom jezelf onder ogen. Vang je tranen op, laat het stromen. Zie de liefde achter het doorzichtige vocht. 

Vertrouwen hebben of leren te vertrouwen is vanuit zo’n kwetsbare positie niet makkelijk, maar wel de moeite waard, omdat jij de moeite waard bent. Daar is geen sorry voor nodig, maar moed.