Zonnebloem

‘Mijn zoon is dood.’ Het zijn de eerste woorden van een uiteengevallen, ontredderde en verslagen moeder, om 00.58 uur aan de telefoon. ‘De grootste nachtmerrie van m’n leven.’

Tussen de jongensdroom ridder te worden en de werkelijkheid van zijn dood ligt een leven van tweeëntwintig jaar. Een leegte laat hij niet achter. Zeker niet. Hij was een veelbelovende strijder voor idealen. Deze hardrocker, idealist, gelovend in de liefde, is dood. Ongewild, onbedoeld en hij heeft niet geleden. Dat weten ze zeker.

De enorme berg zonnebloemen op zijn kist symboliseren de liefde waarmee hij wordt toegedekt. Meer dan duizend en een zijn het er, tot in de handvatten van de kist. De kleine afgevallen zonnebloemblaadjes blijven als tranen op grond achter. En het zijn de emoties van zijn medestudenten wanneer Bon Jovi hun harten raakt, breekt en zij dit beantwoorden met prachtige pianomuziek, als eerbetoon aan hun studievriend.

De toespraak van zijn moeder spreekt tot de verbeelding. Haar zoon, als klein jongetje dat zijn lego sorteerde op eentjes, tweetjes en drietjes en niet zoals zij zou doen; ze op kleur leggen. Legosteetjes waarmee hij grachten maakte en op zijn tenen, met een hondenpantoffel vol met water, naar boven sloop om het water in de gracht te gieten en te ondervinden of die goed gebouwd was. Nee, het laatste hoofdstuk zou beslist herschreven moeten worden. Een veel te dun boek met een slecht einde dat zijn moeder ‘gewoon kut’ noemt.

De erehaag waardoor de rouwauto op weg naar het crematorium rijdt is eindeloos en indrukwekkend. En dan niet te vergeten het meisje van het asielzoekerscentrum, dat bij het vertrekken van de rouwstoet aan de moeder vraagt of er iemand, en vooral wie er dood is. Iedereen negeert haar. Het is eventjes triest dat ze omgeven wordt door verschillende volwassenen en niemand het haar op dat moment bij de hand neemt en vriendelijk corrigeert. Uiteindelijk krijgt het meisje haar antwoord: “mijn kind is dood!”

De weg naar het crematorium is regenachtig. Het fysieke afscheid is daar. De kist met het lichaam van deze dappere ridder wordt aan het oog van zijn geliefden onttrokken. Van nooit meer naar altijd. De bloem uit haar leven.